آموخته ام که...

آموخته ام که
نمیتوانم کسی را "وادار" کنم دوستم بدارد
اما میتوانم خود را به فردی دوست داشتنی تبدیل کنم.
بقیه اش به آن فرد بستگی دارد.

آموخته ام که
"جلب اعتماد" دیگران
همچون ساختن برج بلند شیشه ای است که ساختن آن سالها طول میکشد

اما تخریبش فقط چند لحظه زمان میبرد.

آموخته ام که
هرچقدر یک "دوست"، خوب باشد گاهی پیش می آید که به من صدمه بزند

پس باید به حرمت لحظه های خوبی که با هم سپری کرده ایم، او را ببخشم.

آموخته ام که
مهم نیست چه چیزهایی را در طول عمرم "جمع کرده ام"
مهم آن است که چه افرادی در این دوران یار و یاورم شده اند.

آموخته ام که
هرگز نباید عذر خواهی را
"با دلیل و بهانه هایی" که می آورم خراب کنم.

آموخته ام که
نباید داشته هایم را
با "بهترین های دیگران" مقایسه کنم.

آموخته ام که
باید به افرادی که دوستشان دارم احساس خود را بیان کنم
زیرا تضمینی نیست که تا ابد بتوانم آنها را ببینم.