شعر کوچه در جواب به عشقم

تقدیم به پریسام (جمعه٢٥دی ٣بامداد،با دکلمه خودم)

در جواب شعری که عشقم واسم خوندی

کوچه

    بی تو هرگز...

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه

نه هرگز،هرگز...

بی تو حتی شب من ماه ندارد

پای سست و تن فرسوده ام آخر

که به آن کوچه دگر راه ندارد

بی تو یک شب من تنها هوس کوی تو کردم

هوس موی تو و بوی تو و روی تو کردم

سرسجاده خود تا به سحرگاه نشستم

بند از پای گسستم چشم ها بستم و در خویش شکستم

گله کردم ز نگاهت،وان دو چشمان سیاهت

بوسه ی گاه به گاهت

گله کردم،گله کردم به خدایت

بی تو شب ماه ندارد،بی تو شب ماه ندارد

ابر هم گاه ندارد

به سحر راه ندارد

در بساط آه ندارد

دل سنگی که تو داری به خدا شاه ندارد

دوش گفتم به خدایت که شب و روز ندارم

که ز دستت نفسم حبس در این سینه و مبهوت نگاه و همه جانم نگران است

نیمه شب بودو هوا رام

قطره ی اشک خدا پنجره را شست

چشمها خیس،پای ها سست

لرزه افتاد به جانم 

تو کجایی؟

نگرانم

نکند باد بیاید حالت موی تو بر هم بزند

یا بخرامد در اتاقی که تو خوابی

نکند زوزه ی یک گرگ از سرت خواب پراند

نگرانم،نگرانم

من پر از دغدغه و شب پر از آرامش و محجوب

من قسم می خورم این بار

من قسم می خورم این بار،به آرامش این شب

به سیاهی سماوات،به کواکب

حذر از عشق ندانم،حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم،نتوانم

حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم،نتوانم